[S.Fic]Gintama-->>Introduce<<--

ข้อมูลเบื้องต้น

/>

เป็นฟิคเรื่องแรกในชีวิตของคุณจิมมี่เลยทีเดียว
ก็เลยลองแต่งเป็น shot Fic ไปก่อน

 ยังขาดอะไรอีกมากมายก่ายกอง
ยังไงก็ช่วยติชม
แนะนำได้เต็มที่เลยนะคะ
ข้าน้อยจะได้เอาไปปรับปรุง

ฝากด้วยเน่อ

/(-_-)\  /(_  _)\  ก้มงามๆ

เนื้อเรื่อง

คางุระจัง สาวน้อยหูแมวสุดโมเอะ (ใช่ที่ไหนฟระ!)...เอิ่ม สาวน้อยแห่งเผ่ายาโตะ กำลังเดินเรื่อยเปื่อยไปตามถนนของ เมือง คาบูกิโจว ถนนที่เปี้ยกชื้นนิดๆเกิดจากหยาดฝนที่หลั่งรินเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้า แต่ท้องฟ้าก็ยังครึ้ม เป็นใคร ก็คงอยากจะนอนขดตัวใต้ผ้าห่มสบายๆเพราะอากาศเป็นใจ แต่สำหรับคางุระจังแล้วมันไม่ไม่ใช่ ถึงฟ้าจะครึ้ม ก็ยังมีเงาของพระอาทิตย์อยู่บ้าง ทำให้เธออยากจะออกมาเดิน ทั้งคนก็ยังน้อย เหมือนเป็นโอเอซิสของเธอเพียงคนเดียว

“สดชื่นจังน่อ~~~”

“อ้าวๆ มีสาวน้อยโรคจิตที่คิดว่าอากาศแบบนี้มันสดชื่นอยู่ด้วยเหรอเนี่ย~”เสียงเนือยๆคุ้นหูทำให้คางุระต้องหันขวับ

“อาตี๋ตูดหมึก ไสหัวไปเลยน่อ นี่มันโอเอซิสของอั๊ว”

“ของเธอที่ไหนกัน ของฉันต่างหาก เพราะฉันทำหน้าที่ดูแลแถวนี้”

“สุนัขรับใช้รัฐบาลอย่างลื้อน่ะเรอะ”

“แหมๆ~ พูดแบบนี้เดี๋ยวพ่อก็จับถ่วงน้ำซะหรอก”คนตัวสูงกว่าพูดด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจไม่เดือดร้อน

“อาตี๋หน้าโง่จะทำอะไรอั้วได้ โฮ่ๆ”เชิดจมูกขึ้นอย่างมั่นใจ

“อ่าฮ้า...ก็สนุกสิ...ถ้าฉันจับเธอได้ เธอต้องทำตามคำสั่งฉัน~~ ฮึๆๆ”โอคิตะยิ้มซาดิสก์

“โฮ่ๆ ได้เลยตี๋ตูดหมึก แล้วลื้อจะเสียใจที่ท้าอั๊ว...แล้วก็ถ้าอั้วชนะ...”อาหมวยจ้องอีกฝ่ายตาแป๋วราวกับมองอาหารอันโอชะ

ทำไมรู้สึกเหมือนจะโดนเขมือบฟระ! ชายหนุ่มได้แต่คิด

“ถ้าเธอชนะ ฉันยอมทุกอย่างเลย^__^ ถ้ามีปัญญาน่ะนะ”

“ฮี่ๆๆๆ ลื้อโดนแน่~~”

“นี่เธอเคี้ยวหมากฝรั่งยี่ห้ออะไรเหรอ ถึงได้มั่นใจขนาดนั้น~”

“ฮ๊าๆๆๆ~~ ยี่ห้ออาตี๋ถือลูกท้อยังไงล่ะ~~”

“แหม๊~~ เหมือนโดนหลอกด่ายังไงไม่รู้นะเนี่ย~ เอ้า เริ่มดะ...”

ตูมมมมมม!!!

“เฮ้ยยยยยยยยยย!!! ยัยหมวยขี้โกง!! นี่หล่อนเล่นยิงแสกหน้าแล้ววิ่งหนีเนี่ยนะ!!”ชายหนุ่มตะโกนตามหลังร่างเล็กที่วิ่งห่างออกไป ก่อนจะออกวิ่งตาม

“ลื้อตามอั๊วไม่ทันหรอกน่อออ วิ่งตามตูกอั๊วไปจนตายเหอะอาตี๋!! ฮี่ๆ”เด็กสาวหันไปยิ้มเยาะ

“เธอคิดว่าพูดกับใครอยู่เรอะ^__^+”

= [  ] =!! ทำไมมันมันดักหน้าอั๊วได้ฟระ!!!

ตูมมมมมมม~!

“ว๊ากกก หน็อย~! ยัยบ้า! เล่นอาวุธเรอะ! อย่าคิดว่าฉันไม่มีนะเฟ้ย! กลับดาวของเธอไปซร๊า~!!”หลังจากหลบลูกปืนเฉียดตายมาได้ ชายหนุ่มก็เอาบาซูก้า (จากไหนฟะ!?) ออกมายิงกลับ แต่เด็กสาวก็หลบได้สบายๆ

“งานนี้ใครซี้ ก็แพ้ล่ะน่อออ!!!”

“ป๋าจัดให้!!!”

และแล้ว...สองคนก็ไล่ฆ่ากันโดยลืมจุดประสงค์แรกไปแล้ว -_-;;

“เฮ้ยๆๆ ไอ้พวกเด็กบ้า! มาเอะอะอะไรอยู่หน้าร้านคนอื่นห๊า!! ไปเล่นที่อื่นป๊าย~!”ตาลุงมาดาโอะที่รักการใส่แว่นกันแดดยิ่งชีพออกมาโวย

[มาดาโอะ = คุณลุงที่เป็นศูนย์รวมความห่วยแตก]

ตูมมม~!

“จ๊ากกกก~~!! ร้าน! ร้านช๊าน!! ร้านขายแว่นของช๊านTTOTT”มาดาโอะคร่ำครวญกับซากเพิงร้านขายแว่นของตัวเองที่เพิ่งเปิดได้ไม่ถึงสามชั่วโมง

“ใครบอกลื้อว่าอั๊วเล่นน่อ!!!”เด็กสาวชี้ปลายร่มไปที่ลุงมาดาโอะไม่ได้ความ

“มันคือสงคราม!!!”เด็กหนุ่มประกาศกร้าวอย่างจริงจัง ปลายบาซูก้าไปที่เดียวกับปลายร่ม

“ฮะ ฮะ ฮะ เฮ้ย! แล้วทำไมต้องหันมาทางเน้!! ชั้นไม่เกี่ยวนะ ชั้นไม่เกี่ยววว~~!!”

ตูมมมมมมมมมม~!! ลูกปืนเฉียดหัวเขาไปลงที่...

“ร้านช้านนนนนนนนนนนนTT [ ] TT”

และคู่บ้าก็จากไปพร้อมกับอนาคตของมาดาโอะที่ดับวูบลง

ฟึบ ฟึบ ฟึบ

สองคนยังคงไล่ล่ากันด้วยความเร็วสูง ร่างสูงเก็บบาซูก้าไปแล้ว ( เก็บไว้ไหนฟระ?) ส่วนเด็กสาวก็เลิกระดมยิง เนื่องจากทั้งคู่จัดการดับอนาคตของตาลุงมาดาโอะได้สำเร็จ (นี่เรอะจุดประสงค์ของพวกเอ็ง!! )

ผัวะ พลั่ก ตุบ ตุบ ตั้บ

การต่อสู้ของเด็กสาวเผ่ายาโตะกับเจ้าชายดาวซาดิสติกดุเดือดขึ้นเรื่อยๆ ต่างฝ่ายต่างอัดพลังใส่กันไม่ยั้ง อีกฝ่ายพยามหยุดและจับกุม ส่วนอีกฝ่าย ระดมเตะอย่างเมามันส์ =_=;;

“เดี้ยงไปซร้า!! อาตี๋~~!”เด็กสาวกระโดดหวังเตะก้านคอแต่คนสูงกว่าเอี้ยวตัวไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว เพราะในใจคิดว่า...

“ขาสั้นๆอย่างนั้นไม่ถึงคอชั้นหรอกเฟ้ย!” (แล้วมันคิดตรงหนาย!พูดออกไปอยู่เห็นๆ!)

“ไม่ใช่ลื้อตัวเตี้ยจนอั๊วโดดสูงไปหรอกเรอะ!”

“ฉันสูงกว่าเธอตั้งสามตัวปลาทู (?) เชียวนา! ยัยหมวย!”

หน่วยวัดความยาวโลกไหนฟะ!!

ก่อนหน้านั้นนิดหน่อย ก่อนที่จะเกิดความซวยกับลุงมาดาโอะนั่นล่ะ!

....

“เฮยยย... ชินปาจิ... คุณกินอยากกินนมสตรอเบอร์รี่ ไปเอามาให้หน่อยสิ...”คนผมสีเงินเอ่ยกับอีกคนที่นอนเล่นอยู่ใกล้ๆกัน

“ก็ไปเอาเองสิครับ อากาศดีแบบนี้ใครจะอยากลุก”คนใส่แว่นเพียงขยับเล็กน้อยก่อนจะนอนต่ออย่างสบายใจ

“แม๊แหม~~ เด็กชายชินปาจิเริ่มเป็นหนุ่มแล้วรึไง”

“ไม่เห็นจะเข้าใจความหมายเลยคร๊าบบ~~ คุนกิน~~”ใช้เสียงเนือยๆเอ่ยตอบ

“เฮ้ยยยยย!!!”จู่ๆกินโทกิก็ถีบตัวเองลุกขึ้นนั่งพร้อมกับว๊ากลั่น ส่งผลให้อีกคนต้องดันตัวขึ้นมาถามตามไปด้วย

“มีอะไรครับคุณกิน!!”

“วันนี้ซีคิดส์ออกนี่!!!”

“ไร้สาระเฟ้ยยยย!!! นี่คุณอายุเท่าไหร่กันเนี่ย! แก่ปูนนี้แล้วยังจะอ่านการ์ตูนอยู่อีก!!”ชินปาจิว๊ากอย่างเหลืออด

รบกวนชาวบ้านเค้านอนจริงๆ!!

“พูดอะไรน่ะชินปาจิ คุณกินน่ะ ยังเป็นหนุ่มน้อยอยู่เลยนา รีบออกไปซื้อก่อนจะหมดดีกว่าแฮะ อากาศแบบนี้มันต้องนอนอืดอยู่บนโซฟาแล้วอ่านซีคิดส์ทั้งวันซี่ มันถึงจะดี~~”

“ขอโทษนะครับ จะเพ้ออะไรก็ช่วยเพ้อในใจด้วยนะคร๊าบบ ฮ้าววว”ว่าแล้วก็ฟุบไป

…

“อัตต้าาาาาาาา”เท้าเล็กสองข้างพุ่งเข้ามาตรงหน้าชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อน เขาโยกหลบเพียงนิดเดียวพร้อมกับรอยยิ้มไม่ยี่หระ แต่แล้ว ของแข็งสีม่วงที่ไว้กันฝนก็ฟาดเข้าเต็มหน้า

ผัวะ!!!

“อะจ๊ากกกก~~”

“โฮ่ๆๆ คิดว่าอั๊วจะพลาดซ้ำสองเหรอ อาตี๋”ร่างเล็กกระโดดไปยืนห่างหลังจากได้ฟาดเข้าไปเต็มๆหนึ่งดอกที่กลางกระหม่อมโซโกะ

“...อุ...อือ...”

“อะ...อาตี๋! ลื้อเปงอาราย...”ร่างเล็กขมวดคิ้วหน่อยๆ แต่สัญชาตญาณก็สั่งให้เธอก้าวถอยหลังเมื่อคนตรงหน้าเหมือนจะนิ่งไป

“อา~~…”โซโกะครางเบาๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคางุระ...แววตาเปลี่ยนไป

“อาตี๋~? ลื้อเปงอารายน่ะ...จู่ๆมาทำตาอ้อนเป็นลูกหมาทำไม อั๊วไม่แบ่งสาหร่ายดองหรอกน่อ!!”

“คางุระจัง~”เสียงทุ้มเอ่ยอย่างอ่อนโยน

“อะ...อาตี๋!!! สมองลื้อมันกลายเป็นพุดดิ้งไปแล้วน่อ!!! นี่ลื้อโดนกระแทกใช่มั้ยน่อ!”

“คางุระจัง...เข้ามาใกล้ๆผมสิ...”

“เข้าไปให้โง่เรอะอาตี๋!! ไม่ต้องกลัวนะ เลี๋ยวอั้วจาช่วยกระซวกตับลื้อออกมาเอง! ลื้อจาได้กลับมาเป็นปกติไงน่อ!!”

“อย่าทำอย่างนั้นสิ คางุระจัง...แบบนั้น หัวใจของผมที่มีเธออยู่...มันจะไหลลงมาด้วยนะ...”เสียงอ่อนโยนกับมุขที่ขำไม่ลง ส่งผลให้จิตใจคางุระแตกกระเจิงไปด้วย

“ไอ้หยา! ลื้ออาการหนักเลี้ยวน่อ! แบบนี้ลิ้อคงต้องไปเกิดเป็นดาวแทนแล้วน่อ! ตายซร้...”

ฟึบ!

แขนเรียวบางของคางุระจังถูกยึดไว้ด้วยฝีมือคนผมสีน้ำตาลที่ดูเหมือนจะสมองกลับไปชั่วคราว

“อะ...อาตี๋...”คางุระถึงกับมือไม้อ่อนไปชั่วขณะ ใบหน้าที่ยื่นเข้ามาจนจมูกชิดกันทำให้หัวใจของคางุระจังเต้นระรัวเป็นจังหวะคาซึแร๊บ (?)...

“คางุระ...”เมื่อร่างสูงเอ่ยออกมา ริมฝีปากของคนทั้งคู่ก็ยิ่งใกล้กันมากขึ้น...

“อา...อาตี๋...”คางุระเรียกชื่อเขาตอบอย่างลืมตัว...ความรู้สึกของเธอ...ส่งไปถึงเขาแล้วใช่ไหม...

“ผม...”คางุระนิ่งฟังคำที่เธออยากฟังมานาน และคิดวว่าวินาทีนี้เธอคงจะได้ฟังมันเสียที...

“ผม...จับเธอได้แล้วนะ...”

!!!

“ว่าไง...ผมชนะแล้ว~~”

!!!

ร่างสูงถอนใบหน้าออกไปพร้อมกับยิ่งแสยะกับชัยชนะของตน โดยไม่รู้ว่าสาวน้อยแห่งเผ่ายาโตะแทบจะหยุดหายใจไปแล้ว

“อาวล่ะ...งั้นก็ทำตามคำสั่งของฉะ...”

ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!

“ตายซร้า!!!! ไอ้ตี๋เลว!!!”

“ธะ...เธอเป็นอะไรเนี่ย!!! ยัยหมวย! เกมจบแล้วนะ!! เฮ้ย!!!”

ตู้มมมมมมมมมมมม!!!

“จร๊ากกกกกกกกก”โซโกะได้แต่วิ่งหนีไปทั่ว หลบคมกระสุนที่ร่างเล็กตั้งใจยิงใส่เขาอย่างจริงจัง

“อ้าวๆๆ เล่นอะไรกันน่ะพวกเธอ~!”เสียงเนือยๆที่ดังขึ้นทำให้โซโกะรีบพุ่งไปหาทันที

“ลูกพี่คร๊าบบบบ ช่วยผมด้วยคร๊าบบบบ!!!”

“เหวอออ อะไรของแก โซโก...”

ตู้มมมมมมมม!!!

“แว้กกกกกก!!! คางุระจัง!! เธอทำอะไรน่ะ! นี่คุณกินนะ! คุณกินไง!! ยิงมาทำมายย!!”กินโทกิแหกปากถามลูก(น้อง)สาวของเขา ถ้าเมื่อกี้หลบไม่พ้น ซีคิดส์เล่มสุดท้ายของร้านที่เขาอุตส่าถ่อไปหาซื้อเป็นสิบร้านกว่าจะได้มา คงได้มอดไหม้แน่

“หลีกไปน่อ กินจัง! อั้วจะจัดการส่งไอ้ตี๋กวนบาทานั่นไปเกิดเป็นดาวน่อ!!”

“เป็นบ้าอะไรล่ะยัยหมวย! ฉันชนะเธอแล้วนะ! ของสั่งให้เธอหยุดยิงฉันเดี๋ยวนี้!”โอคิตะดึงกินโทกิมาเป็นกำลัง พวกเขาถอยหลังไปเรื่อยๆ

“ฝันไปซะอาตี๋!!! ลื้อตายแน่! บังอาจมาเล่นกับความรู้สึกของอั้ว! ตายซะน่อ!!!”

บึ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!

“อ๊ากกกกกก~~”

แทนที่จะโดนเป้าหมาย...แต่คนเจ้าเล่ห์อย่างโอคิตะ...ก็ทำให้มันโดน...กินโทกิเต็มๆ!!!

“ซะ...ซะ...”กินโทกิชักแหง็กๆ หัวฟูจากการระเบิด ใบหน้าดำปี๋

“เอ่อ...ลูกพี่ครับ...”

“อากินจัง!!!”

“ซะ...ซะ...ซีคิดส์ของชั้น...แง่ก!”

สลบไปแล้ว~!!!

THE END!!!

เอ่อ...อย่าพึ่งถีบmeนะ  รุสึกเหมือนตัดจบมาก ฮ่าๆๆๆ (meโดนยัน) ยังไงก็ติติงด้วยเน้อ

ถ้าออกมาดี จะแต่งเรื่องยาวละกันนะ T^T